:.:. صالح خواجه دلویی .:.:

۱-به شخصی که به ما محبت کرده و احترام گذاشته، لطمه می زنیم؛
۲-اینکه در چه جغرافیایی، چه سخنی را باید بگوییم یا نگوییم، آموزش ندیده ایم؛
۳-با یک ویژگی منفی، کلیتِ یک فرد را تخطئه می کنیم؛
۴-ظاهر و باطنِ ما در دوستی، بسیار فاصله دارد؛
۵-روزی چندین بار حرفمان را تغییر می دهیم؛
۶-مسئولیتِ قولی را که می دهیم نمی پذیریم؛
۷-تا بتوانیم از گفتنِ “اشتباه کردم” فرار می کنیم؛
۸-پشتِ سرِ فردی که از ما انتقادِ معقول کرده، بد گویی می کنیم؛
۹-خیلی زود محبتِ دیگران را فراموش می کنیم؛
۱۰-خود را ده برابرِ آنچه که هستیم نشان می دهیم؛

۱۱-ناخودآگاهِ ما از فردی که موفق است، دائماً ناراحت و پریشان است؛
۱۲-در حذفِ افرادِ توانا، بسیار کوشا هستیم؛
۱۳-به هر موضوع ریزُ و درشت، واکنش نشان می دهیم؛
۱۴-در گرفتنِ جواب، خیلی عجله داریم؛
۱۵-بدون توجه به ظرفیت و توانایی، اکثریت می خواهند سلبریتی شوند؛
۱۶-آدابِ دوستی و مراقبت از دوستی را، قبل از ده سالگی نیاموخته ایم؛
۱۷-نسبت به دروغ و ابهام، سِر شده ایم ؛
۱۸-متوجه نیستیم که تعداد دروغ، Peak دارد؛
۱۹-اصولِ ساختنِ اعتماد با انسان های دیگر را، قبل از ده سالگی نیاموخته ایم؛
۲۰- دنبالِ بُرد های کوتاه مدت هستیم؛
۲۱-ظاهری متواضع ولی عمدتاً باطنی مغرور داریم؛
۲۲-تفاوت های یکدیگر را به رسمیت نمی شناسیم؛
۲۳-افکارِ متفاوتِ انسان ها را، حق آن ها نمی دانیم؛
۲۴- بسیاری مسائل کم اهمیت، به ما برمی خورد و زود ناراحت می شویم؛
۲۵-بیشتر دعوایی هستیم تا اهلِ تفاهم، کوتاه آمدن و خویشتن داری؛
۲۶-تعداد افرادِ Bipolar بیشتر از آن است که تصور می کنیم؛
۲۷-بسیارعطش داریم واردِ حریمِ خصوصی دیگران شویم؛
۲۸-عمدتاً تخیلی، تحلیل می کنیم؛
۲۹-چون سیگنال های متضاد می فرستیم، نمی توانیم اعتمادِ هم دیگر را جلب کنیم؛
۳۰-چون از یکدیگر در امان نیستیم، نمی توانیم گروه، تشکیلات، حزب، بنگاه، سیستم و نظام اجتماعی درست کنیم.